اشکهاى بى امان

از من نمى پرسى چرااینگونه غمگینم
ازاشکهاى بى امان از بغض سنگینم


چون مرده اى در گورتنهایى و سرد خویش 
در انتظار فاتحه ،،محتاج یاسینم


آن مرغ بى بال و پر آرام و خاموشم 
هر دم صبورى کرده ام من اهل تمکینم


هرگز نخواندى از نگاه خسته ى این زن
عشقی که شد دنیایم و هم دین و آیینم


شاید که من منظومه ای از شعرم اما باز
در آسمان عشق تو یک خوشه پروینم


سردردِ تنهایی من جز تو دوایش نیست
آرامش آشوب من اى قرص تسکینم


#طاهره_داورى