آواره و شب گرد

‍ یکى در خلوت وتنها بدون درد میمیرد
یکی در کوچه ها آواره و شب گرد میمیرد


کسى مومن به عشقی که گرفته خواب از چشمش
ولی در راه ایمانش شبیه مرد میمیرد


یکى چون برگ پاییزى به دست باد سرگردان
جدا از شاخه اش افتاده است و زرد میمیرد


کسى هم در پی جنگی میان عقل و احساسش
چنان جنگاورى در صحنه ى آورد میمیرد


یکی هم باهمه اخلاص درآیین یکرنگی
چومی بیندکه همراهش،دورنگی کردمیمیرد



ویا مردی که بعد از روزگاری گرمِ از آغوش 
به زیر بهمن تنهایی خود سرد میمیرد



در این دورانِ قحطِ عشق ، لیلای خیابانی
به پای شوقِ مجنونی بیابان-گَرد میمیرد

#طاهره_داورى